1988 ย้อนเวลารัก ย้อนเวลาเรา มาอ่านนิยายหนุบหนับหัวใจกับพวกเจ้าก้อนแป้งแสนน่ารักกันดีกว่า
1988 เรื่องย้อนเวลารัก ย้อนเวลาเรา มันมาจากตอนแรกที่เริ่มจากอ่านในแอพRAWที่ปล่อยมาให้ทดลองอ่าน พอได้อ่านไป10ตอนเท่านั้นละ คราวนี้ติดหนึบเลย เราสั่งซื้อตอนหนังสือเพิ่งออกขายแรกๆเลย อ่านแล้วหนุบๆหนึบๆใจ อยากฟัดเจ้าก้อนแป้งสองหน่อนิมากๆ นิยายดำเนินเรื่องสนุก เราสามารถอ่านติดต่อกันได้แบบวางไม่ลง ทั้งๆที่ก็เป็นแนวนิยายย้อนกลับชาติมาเกิดในร่างเดิม แต่พอดีย้อนไปในวัยเบบี้ก้อนแป้ง ที่ยังนอนในห่อผ้าเป็นหนอนน้อยอยู่เลย มีสามเล่มจบ ขนาดเล่มหนาใช่ได้ แบบอ่านจบมีปวดข้อมืออะ555
เรื่องมันเกิดจากนายเอกที่มีเพื่อนสนิทในวัยเด็ก แต่พอโตมากลับห่างเหินกันไปอย่างงงๆ น้องมันก้อไม่เข้าใจสาเหตุของความหมางเมินของเพื่อนสนิท จนวันหนึ่งได้ข่าวว่าอดีตเพื่อนสนิทจะแต่งงาน กับผู้หญิงที่เคยเกือบจะเป็นแฟนนายเอก นายเอกเลยจะไปส่งซองแดงพร้อมแสดงความยินดี กลับเจอะอดีตเพื่อนสนิทโกรธแทน แถมวันนั้นตัวเองก้อป่วยๆ จู่ๆก้อดับวูบไป มารู้ตัวอีกที่เป็นเบบี้ในห่อผ้าไปแล้ว น้องมันเลยเริ่มต้นชีวิตเดิมใหม่อีกรอบ ส่วนเรานั่งอ่านไปเดาสาเหตุตามน้องมันไป ก็สนุกๆเพลินๆดีนะ555
หมี่หยางคือชื่อของนายเอก เขาเป็นหนุ่มออฟฟิคธรรมดาๆที่ตั้งใจทำงานเพื่อหาเงินเอามาใช้หนี้กู้บ้าน(ชีวิตคุ้นๆเหมือนชีวิตตัวเองเลย555) หมี่หยางกลับมาเยี่ยมคุณยาย แต่พอดีลูกพี่ลูกน้องมาส่งข่าวว่าอดีตเพื่อนสนิทเขากำลังจะจัดงานหมั้นที่บ้านตระกูลไป๋ หมี่หยางก้อมึนๆงงๆว่างั้นเขาคงต้องไปส่งซองแดงกับแสดงความยินดีสะหน่อย เลยคว้าจักรยานขี่ไปบ้านตระกูลไป๋ แต่เจอะพระเอกขับรถสปอร์ตมาปะกันที่หน้าประตู (ไป๋ลั่วชวนคือคุณชายใหญ่บ้านตระกูลไป๋ อดีตเพื่อนสนิทของเขา) หมี่หยางกะมามอบซองแดงแล้วจะกลับบ้านเลย แต่กลับโดนไป๋ลั่วชวนกล่อมให้เข้าไปรำลึกความหลังในบ้านก่อน หมี่หยางก้อมึนๆเพราะเป็นหวัดก็เลยตามเขาไปในบ้าน แต่เพราะขึ่จักรยานตากแดดมาเลยทำให้เขาไข้ขึ้นอีก ไปลั่วชวนเลยให้หมอมาตรวจเขา พร้อมหว่านล้อมให้เขานอนพักที่บ้านตระกูลไป๋ไปก่อน บ่ายๆจะได้ลงมาร่วมดื่มเหล้ามงคลของเขา
พอหมี่หยางตื่นมาก้อได้เวลางานฉลองหมั้นของไปลั่วชวน แต่หมี่หยางรู้สึกว่าไปลั่วชวนดูไม่มีความสุขแถมยังดื่มเหล้ามงคลจนเมากรึมๆ ส่วนว่าที่เจ้าสาวก็ทำหน้าแปลกๆ ตัวเขาเองเจอะให้ดื่มเหล้ามงคลไปสามแก้วก้อยิ่งมึนเพิ่มจากไข้ที่เป็นอยู่ แต่เขาเห็นไป๋ลั่วชวนดูเมามาก เลยพาไปลั่วชวนไปนอนพัก แต่หมี่หยางที่มึนหัวรู้สึกว่าพื้นบ้านดูสั่นๆ แต่เจอะไปลั่วชวนกอดเขาไว้ พร้อมโวยวายอยากย้อนอดีตกลับไปยังตอนที่พวกเขายังเด็กๆอีกครั้ง หมี่หยางยังที่มึนจากพิษไข้ผสมมึนจากเหล้าด้วย รู้สึกเวียนหัวมากจนเผลอวูบหลับไป
จนหมี่หยางต้องตื่นมาเพราะรู้สึกหนวกหูกับเสียงที่ดังรบกวนไม่หยุด เมือลืมตาเขากลับพบพ่อกับแม่ที่หน้าตายังดูเป็นวัยหนุ่มสาวมาก กำลังเขย่าป๋องแป๋งเรียกให้เขาลืมตามาดูของเล่น ส่วนตัวเขาถูกมัดอยู่ในห่อผ้าเป็นหนอนน้อย555
หมี่หยางคิดว่าเขาน่าจะอายุสามสี่เดือน ยังโดนมัดในห่อผ้า ไม่ก้อวางเขานอนกับเบาะ แต่เขายังกลับตัวไม่ค่อยได้ ในสมัยนี้พ่อเขาเป็นทหารที่อยู่ค่ายลึกในป่าตามตะเข็บชายแดน ตำแหน่งรองหัวหน้ากองร้อย ส่วนแม่เขาหอบลูกตามมาอยู่เป็นเพื่อนพ่อที่ค่ายทหาร เวลาผ่านไปไม่นานก็เข้าสู่ช่วงหน้าหนาว หิมะเริ่มปกคลุม อากาศเริ่มหนาวเย็นลง
วันนั้นหมี่หยางนอนมองเพดานห้อง(มุมบังคับอะนะ ก้อนเบบี้ยังคอไม่แข็งอะ) ก็ได้ยินทหารที่กลับมาพร้อมพ่อของเขา มาคุยว่าสาเหตุที่พ่อเขากลับมาช้าหน่อย เพราะไปช่วยดูแลกรรมการทหารที่มาประจำใหม่ เนื่องจากรถกรรมการไป๋มีปัญหาติดหล่มหิมะ แต่ว่าได้ถูกช่วยเหลือแล้ว และอีกเดียวกรรมการไป๋จะมาเยี่ยมขอบคุณพ่อเขาที่บ้านนี้ หมี่หยางได้ยินก้อคุ้นๆว่าจะเป็นพ่อของไป๋ลั่วชวนรึป่าว
แล้วก้อเป็นดังที่คิด พ่อของไป๋ลั่วย้ายมาดูแลการฝึกของค่ายนี้ เลยหอบลูกเมียมาอยู่ด้วย หมี่หยางพยายามพลิกตัวขึ้นมาดู ก็เจอะแม่ไปลั่วชวนอุ้มลูกที่ถูกห่อเป็นหนอนเหมือนกัน มานั่งคุยกับแม่เขาในห้องพอดี นี่เป็นการพบกันครั้งแรกของเขากับไปลั่วชวนสินะ คุณแม่ของไป๋ลั่วชวนเป็นสาวสวยตระกูลใหญ่ แต่นิสัยดีช่างคุย เพียงแปปเดียวก้อสนิทสนมเรียกพี่สาวน้องสาวกับแม่เขาแล้ว แถมยังมีความรู้สูง จึงเล่าวิธีการเลี้ยงเด็กใหม่ๆให้แม่เขาฟัง พ่อของไป๋ลั่วเอาของฝากมาให้ เป็นผลไม้สดที่หายากในยุคนี้ และยังมีอาหารเด็กกระป๋องอีก ส่วนไป๋ลั่วที่ยังหลับอยู่ พอได้กลิ่นอาการก้อเริ่มตื่น555
แม่ของไป๋ลั่วชวนเห็นหน้าหมี่หยางก้อรู้สึกรักเอ๊นดูมาก เลยสอนแม่เขาให้บดกล้วยที่นำมามะกี้ แล้วป้อนให้หมี่หยางลองกิน เขาเพิ่งกินไปได้คำเดียว ไปลั่วชวนที่โตกว่าเขาสองเดือน ก้อดิ้นยื่นหน้ามางับช้อนตรงหน้าหมี่หยาง ทำเอาน้ำลายของไป๋ลั่วชวนเลอะหน้าหมี่หยางไปหมด5555(นี่นับเป็นจูบแรกของหมี่หยางได้ป่าวเนี่ย) หมี่หยางไม่อยากกินน้ำลายไปลั่วชวน เลยสละกล้วยบดมานั่งจ้องลูกมะเขือเทศแทน ส่วนไปลั่วชวนพออิ่มท้องถึงเพิ่งมองเห็นหมี่หยาง ก้อร้องจะไปหาหมี่หยาง ทำเอาคุณแม่ยังสาวสองคนหัวเราะเอ็นดูเด็กๆกันแทน เลยนัดแนะเรื่องจะพาลูกมาเล่นเป็นเพื่อนบ้านกัน
พ่อของเขาหลังส่งแขกเสร็จ ก้อมานั่งคุยกัน แม่เขาเลยรู้ว่ากรรมการไป๋มาคุยเพราะเรื่องการคัดคนไปสอบเข้าโรงเรียนเตรียมทหาร และตั้งใจชวนพ่อเขาลองเข้าสอบดู แต่ปีหน้าจะมีการซ้อมรบครั้งใหญ่ พ่อเขาไม่อยากไปสอบเลยเจอะแม่เขาใช้ไม้ตายขู่จะหอบลูกหนีกลับบ้าน ถ้าพ่อเขาไม่ตั้งใจสอบเข้าโรงเรียนเตรียมทหารให้ได้ (พ่อหมี่หยางต่อหน้าคนอื่นจะดูดุดันเข้มแข็ง แต่พอลับหลังอยู่กับแม่เขาจะขี้อ้อนงอแงจนหมี่หยางได้แต่กรอกตามองบนใส่พ่อ555)
(เราชอบอ่านช่วงก้อนแป้งตอนนี้มากเลย อ่านแล้วอยากฟัดก้อนแป้งไปลั่วชวนกับเจ้าก้อนแป้งหมี่หยาง) เพราะเป็นคุณนายทหารสาวเพียงสองคนในค่าย เลยทำให้คุณแม่ยังสาวคู่นี้สนิทกันมาก แม่ของไป๋ลั่วชวนกับแม่ของหมี่หยางสลับหอบลูกมาเล่นที่บ้านกันไปมาทั้งสองบ้าน ทำให้เจ้าก้อนแป้งทั้งสองถูกเลี้ยงคู่กันมาตั้งแต่เป็นเบบี้ แต่หมี่หยางมีวิญญาณผู้ใหญ่ในร่างเบบี้ เลยเอาคืนไป๋ลั่วชวนในตอนนี้ ด้วยการเอานิ้วจิ้มแก้มตอนเขานอนบ้าง หรือตอนโดนไปลั่วชวนแย่งขวดนม หมี่หยางก้อแกล้งอมนมพ่นใส่หน้าไป๋ลั่วชวนเบบี้แทนงี้555 แต่ไป๋ลั่วชวนชอบหมี่หยางมาก ชอบนอนทับหมี่หยางแล้วแทะหน้างี้555
เวลาผ่านไปใกล้ถึงปีใหม่ แม่หมี่หยางตัดเย็บเสื้อผ้าใหม่ทำชุดคู่ให้สองก้อนแป้ง เลยทำให้ดูเหมือนเด็กแฝดแทน ไป๋ลั่วชวนเริ่มพูดได้เป็นคำๆ หมี่หยางแอบฝึกพูดแบบไปลั่วชวนเนียนๆ สรุปวันปีใหม่ค่ายทหารจัดงานคึกคัก ทำให้หมี่หยางกับไปลั่วชวนได้นั่งเล่นนอนเล่นจนข้ามปีด้วยกันเป็นปีแรก
พ่อของหมี่หยางเป็นทหารที่ซื่อตรงและขยันมาก เลยทำให้พ่อของไป๋ลั่วชวนชื่นชอบมาก จนไปหาหนังสือเตรียมทหารมาให้พ่อหมี่หยางอ่านเพิ่มเติม ส่วนแม่ของไป๋ลั่วชวนก้อชอบหมี่หยางมาก จึงซื้อของทุกอย่างให้ลูกชายตัวเองแล้วซื้อเผื่อมาถึงหมี่หยางตลอด จวนใกล้หมดเวลาเยี่ยมทหารในค่าย ก็ใกล้เวลากลับบ้านของแม่หมี่หยาง พ่อของหมี่หยางก็พาแม่ลูกไปเที่ยวห้างใกล้ๆค่ายทหารเพื่อซื้อของติดมือติดไม้กลับบ้านเกิด ที่ร้านค้าแม่หมี่หยางได้ซื้อกระติกน้ำร้อนที่ชอบมากตอนที่เห็นในบ้านของไป๋ลั่วชวน ส่วนหมี่หยางได้ของเล่นเป็นแท่งไม้ต่อทรงเรขาคณิต แม่เขาเลยซื้อเผื่อไปให้ไป๋ลั่วชวนด้วย
ตกเย็นแม่ก็อุ้มเขาไปเยี่ยมบ้านไป๋ลั่วชวน พร้อมวางพวกเขาให้เล่นด้วยกัน หลังจากสองแม่คุยกันเลย เลยรู้ว่าบ้านปู่ของไป๋ลั่วก้ออยู่ที่เมืองซานไห่เหมือนกัน หมี่หยางที่นั่งแอบฟังผู้ใหญ่คุยกันเลยได้รู้เรื่องราวของบ้านไป๋ลั่วชวนไปด้วย เพราะใกล้จะจากกันแล้ว หมี่หยางเลยยิ้มหวานเอาใจเล่นกับไป๋ลั่วชวนน้อยแต่โดยดี
แม่ของหมี่กลับมาก็ทำซาลาเปาให้พ่อเขากิน แต่หมี่หยางอยากกิน พอพ่อเห็นก้อแอบป้อนไส้ซาลาเปาให้หมี่หยางกินไปเกือบครึ่ง แต่ลืมป้อนน้ำให้เขา ตกดึกหมี่หยางหิวน้ำมากเลยได้แต่ร้องไห้ สองสามีภรรยามือใหม่ก้อไม่รู้ลูกชายป็นอะไร เลยวิ่งไปขอยืมรถที่บ้านไป๋เพื่อขับรถไปหาหมอในค่าย ถึงได้รู้ว่าหมี่หยางหิวน้ำนะเอง555 เพราะเหตุนี้เลยทำให้หมี่หยางต้องอยู่ที่ค่ายต่อเพื่อรอดูอาการ
ก้อพอดีปู่ของไป๋ลั่วชวนมาดูการฝึกของกองทหารที่สองแบบไม่บอกล่วงหน้า พ่อไป๋ลั่วเลยได้โอกาสส่งเสริมพ่อหมี่หยางสะเลย ซึ่งผลงานของพ่อหมี่หยางก้อเข้าตาจริงๆ จนได้เลื่อนขั้นย้ายไปอยู่ที่กองบัญชาการแทน แถมยังได้ย้ายไปอยู่บ้านพักใหม่ และแม่ลูกก็สามารถอยู่ติดตามพ่อของหมี่หยางได้ตลอดปี ไม่ต้องกลับบ้านเกิดแล้ว ทำให้แผนกลับบ้านที่เมืองซานไห่ของแม่หมี่หยางเลยต้องเลื่อนไปอีกนาน ทำให้สองบ้านคุณนายไป๋กับบ้านคุณนายหมี่ยังคงสนิทสนมกันยิ่งกว่าเดิม
จนหมี่หยางอายุได้ขวบครึ่ง ก้อได้เวลากลับไปเยี่ยมคุณยายแล้ว หมี่หยางคิดถึงคุณยายมาก เพราะคุณยายเองก้อรักหมี่หยางมากที่สุด มีอะไรดีๆๆก้อเก็บไว้ให้เขา จนเขาซื้อบ้านเอง คุณยายยังเอาเงินตัวเองมาช่วยสมทบให้ด้วย พอใกล้ถึงวันเดินทาง ก้อพอดีคุณนายไป๋ต้องพาลูกกลับไปที่เซี่ยงไฮ้วันนี้เหมือนกัน สองก้อนแป้งเลยได้นั่งรถลงไปสถานีรถไฟเหมือนกัน ไป๋ลั่วชวนเพิ่งได้พบกับการแยกจากมี่หยางเป็นครั้งแรก ก้อตอนที่แม่อุ้มเขาไปนั่งข้างในรถไฟแล้ว แต่หมี่หยางที่ถูกแม่หมี่หยางอุ้มเขาไว้ยืนโบกมือให้ไป๋ลั่วชวนที่ชานชลาแทน ไป๋ลั่วชวนตัวน้อยโกรธจนร้องไห้งอแงปารองเท้าข้างหนึ่งออกนอกหน้าต่าง ก็หวังจะได้มีเหตุให้ลงจากรถไฟไปหาหมี่หยางได้ กลับเจอะแม่เขาเล่นไม้แข้งปารองเท้าอีกข้างลงไปให้แม่หมี่หยางเก็บไว้ให้หมี่หยางใส่แทน555(อ่านแล้วโคตรน่ารักเลยแผนร้ายของเจ้าก้อนแป้งไป๋ลั่วชวน)
ตั๋วรถไฟที่แม่หมี่หยางซื้อเป็นตั๋วยืน หมี่หยางสงสารแม่มากที่ต้องอุ้มเขาตลอด แถมยังต้องเดินทางนานถึงสามสี่วันกว่าถึงเมืองซานไห่ คุณยายเขามีลูกสาวสี่คน แม่เขาเป็นพี่สาวคนโต ส่วนน้าสาวสามคนหน้าตางดงามไม่แพ้แม่ของเขา ตอนที่แม่พาเขากลับบ้านยาย ก้อมีน้าสาวสามคนมายืนรอรับที่สถานี ที่บ้านยายเป็นบ้านแบบเก่าเรือนสี่ประสาน น้าสาวคนที่สองเพิ่งรับหมั้นกับหนุ่มวิศวกร หมี่หยางเลยได้ลาบปากเป็นขนมจากว่าที่น้าเขย น้าสาวสามเลยเอาถุงผ้าเล็กมาใส่ขนมให้หมี่หยางถือไว้ เพราะหมี่หยางเป็นหลานชายคนแรกของบ้านเฉิง แถมหน้าตาน่ารัก รู้ความปากก็หวาน เลยเป็นขวัญใจคนทั้งบ้าน ยิ่งคุณยายนี่หลงหลานชายสุดๆ มีอะไรดีๆเป็นต้องเอามาให้หมี่หยางหมดจริงๆ จนใกล้ถึงเวลากลับกรมทหาร คุณยายจัดการซื้อตั๋วรถไฟแบบตู้นอนให้เพราะสงสารหลานชายตัวเองแหละ555
กลับมาถึงบ้านพักทหาร ก็ใกล้ถึงเวลาที่พ่อของเขาจะต้องสอบเข้าโรงเรียนเตรียมทหารแล้ว หมี่หยางจำได้ว่าข้อสอบจะออกมาจากหนังสือปกแดงที่เป็นสมบัติประจำบ้านของเขา พอเห็นพ่อจะหยิบหนังสือเล่มอื่นไปอ่าน หมี่หยางหาสารพัดวิธีที่จะให้พ่ออ่านหนังสือปกแดงเล่นนั้น จนต้องงัดไม้ตายด้วยการฉี่ราดใส่หนังสือเล่มอื่น เหลือแต่หนังสือปกแดงเล่มเดียวที่รอดพ้นหายนะ แต่ผลของการกระทำนี้ ทำให้เขาต้องโดนฝ่ามือพิชิตมารของแม่ไปสองสามป๊าปแทน555 แต่ผลที่ได้กลับดีมาก พ่อเขาสอบได้ที่หนึ่งของรุ่น ได้เข้าเรียนโรงเรียนเตรียมทหารสมใจ แถมเรียนผ่านไปสองปีก็ยังได้เลื่อนขั้นเป็นรองหัวหน้ากองพันอีก
เวลาผ่านไปไวจนถึงเวลาเจ้าสองก้อนแป้งต้องเข้าเรียนโรงเรียนอนุบาลในค่ายทหาร ไป๋ลั่วชวนก้อจูงมือหมี่หยางไปเรียนด้วยกัน แม่ของไป๋ลั่วชวนก้อรู้ว่าลูกชายตัวเองดื้อเป็นที่สุด แต่แพ้ทางเจ้าก้อนแป้งหมี่หยาง ฉะนั้นอยากให้ไปลั่วชวนทำอะไรจะต้องอาศัยหมี่หยางเป็นตัวล่อ555 ที่โรงเรียนไป๋ลั่วชวนก็เป็นหัวโจก มีหมี่หยางเป็นคนเสนาธิการข้างกายแบ่งลำดับชั้นวางอาณาเขตชัดเจนว่าใครคุมพื้นที่555
จนมีวันหนึ่งตอนเล่นแบ่งทีมสู้ศึกสงคราม ก้อมีลูกน้องวิ่งมาบอกไป๋ลั่วชวนว่าเสนาหมี่โดนคนแปลกหน้าลักพาตัวไปแล้ว ไป๋ลั่วชวนตกใจวิ่งตามหาหมี่หยางทันที จนไปเจอะหมี่หยางนั่งกินขนมกับคุณยายแปลกหน้าคนหนึ่ง เขาพยายามดึงหมี่หยางออกมา แต่หมี่หยางกลับแนะคุณยายให้กับเพื่อนทุกคน แถมยังแบ่งขนมให้ทุกคนกินอีก ไป๋ลั่วชวนเองก็อดอายไม่ได้ แต่เจอะหมี่หยางแบ่งขนมให้กินจนอารมย์ดี
คุณยายเองก้อมีความสุขที่ได้มาเจอะหมี่หยางกับเพื่อนเด็กๆ ครั้งนี้คุณยายแอบมาเองไม่ได้บอกล่วงหน้า ทำเอาแม่หมี่หยางดีใจมาก คุณยายเลยถือโอกาสมาพักพร้อมอาสาดูแลทำอาหารให้ เพราะแม่หมี่หยางเตรียมจะสอบเป็นพยาบาลเต็มตัว หมี่หยางก้อถือโอกาสออดอ้อนคุณยายทำอาหารกับขนมอร่อยๆให้กิน
เย็นวันนั้นคุณยายแบ่งกระต่ายพะโล้กับไก่พะโล้ที่เอามาจากบ้านเกิดเมืองซานไห่ ให้หมี่หยางเอาไปให้บ้านไป๋ได้ลองชิม ก้อได้เจอะคุณปู่กับไป๋ลั่วชวนพอดี คุณปู่ไป๋กินไปคิดถึงรสชาติบ้านเกิดไปด้วยความสุขจริงๆ ช่วงนี้หมี่หยางอ้วนท้วนขึ้นด้วยอาหารแสนอร่อยฝีมือคุณยาย จนถึงเวลาคุณยายต้องกลับบ้านที่ซานไห่ คุณยายเลยพาหมี่หยางไปซื้อของ แต่หมี่หยางรู้ความเขาไม่อยากได้อะไรนอกจากสมุดไว้คัดหนังสือกับดินสอ แต่สุดท้ายคุณยายก้อซื้อปากกาหมึกซึมดีๆให้เขาหนึ่งด้ามแทน(อ่านช่วงนี้ละคิดถึงอดีตตัวเองเลย) ส่วนแม่เขาก็สอบได้บรรจุเป็นพยาบาลแล้ว
หมี่หยางเรียนอนุบาลจบก้อจะเตรียมขึ้นประถม แต่ครูว่าอายุเขาน้อยไปเลยอดเข้าชั้นเรียนแทน แต่เป็นไป๋ลั่วชวนที่ไปถึงโรงเรียนแล้วไม่เจอะหมี่หยาง เลยโมโหโดดเรียนกลับไปหาหมี่หยางที่บ้าน ทำเอาแม่ของไปลั่วชวนโมโหเดินมาตามหาถึงบ้านหมี่หยาง เลยโดนลูกชายสุดที่รักกล่าวหาว่าแม่หลอกเขา บอกว่าถ้าเขาไปโรงเรียนจะเจอะหมี่หยาง แต่ที่จริงหมี่หยางไม่ได้เรียนในปีนี้ แม่ไป๋ลั่วชวนเลยจัดการแก้ปัญหาต่อสายถึงผู้อำนวยการโรงเรียน แถมยังจัดการให้หมี่หยางได้เรียนห้องเดียวกับไป๋ลั่วชวนด้วย ถึงทำให้ลูกชายที่รักพึงพอใจได้สะที5555
แต่วันแรกที่ไปถึงโรงเรียน หมี่หยางกลับเจอะครูสาวแก่ที่ดูจะไม่ถูกชะตากับเขาแทนตั้งกะปากทางเข้า แต่ยังดีที่ครูประจำชั้นของเขาเป็นหญิงสาวหน้าสวยแถมยังใจดี หมี่หยางตังใจเรียนหนังสือมาก จนครูประจำชั้นสังเกตุเห็น เลยทำเรื่องให้เขาเรียนข้ามชั้น แต่พอไป๋ลั่วชวนรู้ก็โมโหที่เขาจะโดนแยกจากหมี่หยางอีกแล้ว จนเขาต้องไปบอกแม่ว่าจะเรียนพิเศษ เพื่อจะพาสชั้นไปอยู่ห้องเดียวกะหมี่หยางให้ได้ คุณแม่ไป๋เลยต้องขอให้ทางบ้านที่เซี่ยงไฮ้ ให้ช่วยส่งครูสอนพิเศษมาสอนตัวต่อตัวที่บ้านให้ไป๋ลั่วชวนแทน ข่าวนี้ทำให้ปู่ไป๋ดีใจที่ทายาทเพียงคนเดียวมีจิตใจมุ่งมั่นในการเรียนขนาดนี้
ที่โรงเรียน ห้องป.สามที่เขาต้องเข้าไปเรียน ครูประจำชั้นคือครูสาวใหญ่ที่ไม่ถูกชะตากับคนนั้นนะเอง แต่ในห้องนี้เขาได้เจอะเพื่อนใหม่ชื่อถังเซียว เป็นเพราะหมี่หยางเพิ่งอายุเจ็ดขวบอ่อนกว่าพวกเพื่อนในห้องสองปี แถมยังใช้กระเป๋าทหารเก่าของพ่อ กล่องดินสอก้อเป็นกล่องเหล็ก ใช้ดินสอไม้ธรรมดา แถมไม่ได้พกขนมมียี่ห้อมากินอีก ถังเซียวเลยสงสารเด็กน้อยแสนจนอย่างหมี่หยางแทน555
คุณปู่เว่ยคือครูสอนดีเด่นวัยเกษียณ ที่มาจากเมืองเซียงไฮ้ตามคำเชิญของคุณแม่ไป๋ เขารับหน้าที่สอนพิเศษให้ไปลั่วชวนตอนเย็น ตอนแรกปู่เว่ยมาถึงเพิ่งจะรู้ว่าต้องมาสอนพิเศษเด็กประถมหนึ่งก้อถึงขั้นพูดไม่ออก แต่มาเจอะลูกศิษย์น้อยแต่ไฟแรง ก้อถูกใจมาก เริ่มจัดตารางสอนอย่างดี และทุ่มเทเต็มที่ ยิ่งมาเจอะแพคคู่กับหมี่หยางเด็กน้อยหน้าตาน่าเอ็นดู แถมยังเรียบร้อยรู้ความ ทั้งยังทำให้จัดการไปลั่วชวนได้ง่ายลงไปอีก ปู่เว่ยเลยยิ่งถูกใจ ตั้งใจสอนทั้งสองคนตามความถนัดของแต่ละคน
หมี่หยางแอบเห็นหนังสือโปรดของปู่เว่ยชำรุด ก้อคันมือมาก เพราะอดีตชาติก่อนหมี่หยางมีงานอดิเรกที่ทำเงินได้ดีคือการรับซ่อมหนังสือเก่า แต่ไป๋ลั่วชวนนึกว่าหมี่หยางอยากอ่านหนังสือเล่มนี้ เลยรอโอกาสปู่เว่ยไม่อยู่บ้านสองสามวัน แอบหยิบหนังสือเก่ามาให้หมี่หยางอ่าน หมี่หยางเลยเกิดไอเดียจะซ่อมหนังสือให้ปู่เว่ยแทน ไป๋ลั่วชวนกับหมี่หยางเริ่มรักษาหนังสือเก่าให้ปู่เว่ยจนสำเร็จ เมื่อถึงวันที่ปู่เว่ยกลับมา เด็กน้อยสองคนก้อมอบหนังสือให้ปู่เวย ทำให้ปู่เว่ยดีใจมาก ในขณะเดียวกันผลงานซ่อมหนังสือของหมี่หยายดีจริงๆ จนปู่เว่ยอยากให้หมี่หยางช่วยรักษาหนังสือเล่มอื่นๆให้ด้วย หมี่หยางตกลงแต่อยากให้ปู่หยางแนะนำสถานที่ที่มีคนสอนวิชานี้ เพราะเขาสนใจวิชาแบบนี้จริง เพราะชาติที่แล้วเขาเลือกเรียนตามใจพ่อแม่และครูที่แนะนำ แต่เมื่อมีชีวิตใหม่ครั้งนี้ เขาตัดสินใจจะเรียนในสิ่งที่ใจเขาอยากจะเรียนจริงๆ ปู่เว่ยไดฟังก้อดีใจ ตกลงรับรองหมี่หยางทันที เพราะปู่เว่ยมีเพื่อนที่สอนวิชาโบราณคดีและบรรณารักษ์ในมหาวิทยาลัย
เมื่อเริ่มเรียนชั้นป.สาม หมี่หยางเริ่มรู้สึกว่าครูหวังมีอคติกับเขายังโจ่งแจ้ง เพียงแต่นังหวังยังทำอะไรเขาไม่ได้ เพราะเขาสอบได้อันดับหนึ่งของชั้นตลอด แถมชิงตำแหน่งมาจากหัวหน้าห้องสาวดาวประจำห้อง แต่ว่าทุกคนในห้องกลับนิสัยดีมาก ช่วยกันดูแลเขาที่อายุน้อยสุดของชั้น เรื่องที่ทำให้ครูหวังยิ่งเกลียดขี้หน้าหมี่หยางยิ่งขึ้น เหตุเกิดจากโรงเรียนมีกิจกรรมชวนนักเรียนช่วยกันบริจาคสิ่งของ เพื่อเอาของไปบริจาคใหเด็กนักเรียนยากไร้บนภูเขา แต่นักเรียนในห้องแต่ละคนฐานะไม่ได้เท่ากัน แล้วครูหวังเป็นครูเหี้ยที่ชอบดูถูกนักเรียนจน ยิ่งครั้งนี้ครูหวังมาประจานอวี๋เถียน นักเรียนหญิงที่ฐานะทางบ้านไม่ดี เหตุเพียงเพราะน้องเอากล่องดินสอเก่าของตัวเองมาบริจาค เลยเจอะอีครูหวังมาลากอวี๋เถียนประจานว่าไม่ให้เอาของเก่ามาบริจาค เพราะทำให้ห้องเรียนนี้ดูไม่ดี ทำให้หมี่หยางโกธรจนต้องลุกมาปฎิวัติต่อต้านครูหวังในเรื่องนี้ ทำเอาครูหวังยิ่งโมโหหมี่หยางแต่เถียงสู้กลับไม่ได้5555
หมี่หยางเป็นผู้นำการในครั้งนี้ ด้วยการชวนเพื่อนในห้องป.สามทับหนึ่งทุกคน มาทำตลาดนัดเพื่อเอาของเก่าที่ไม่ใช้ของแต่ละคนมาขายในตลาดนัด ใช้เวลาสามวันในการจัดงานตลาดนัด เพื่อรวบรวมเงินของทุกคนมาซื้อสมุดดินสอ จะได้บริจาคในนามทุกคนในห้องเรียนนี้ ทุกคนเห็นด้วย ไป๋ลั่วชวนก็เข้ารวมกิจกรรมนี้ด้วย เพราะเทอมหน้าเขาจะย้ายมาเรียนกับหมี่หยางแล้ว ไป๋ลั่วชวนมีของเล่นที่ไม่ชอบเล่นแล้วเยอะมาก เลยชวนหมี่หยางไปดู หมี่หยางต้องคัดออกไปเยอะ เพราะบางชิ้นมันแพงเกินกว่าเด็กประถมอย่างพวกเขาจะซื้อได้ แต่พอดีหมี่หยางได้ไอเดียจากแม่บ้านที่บ้านไป๋ ที่นางอยากไปจับฉลากชิงโชคที่อาจได้จักรยาน เลยทำให้หมี่หยางได้ไอเดียทำเป็นจับฉลากลุ้นรางวัลแทนขายของตรงๆ หมี่หยางกับไป๋ลั่วชวนนั่งทำฉลากเป็นร้อยชิ้น หมี่หยางเอาตุ๊กตาเสือที่เขาเล่นตั้งแต่เด็กมาจับฉลาก แต่เจอะไป๋ลั่วเอาไปแลกกับขนมของเขาแทน(แบบถ้าเป็นของหมี่หยางจะโดนไป๋ลั่วชวนเอาไปเก็บตลอด555) หมี่หยางแอบทำมุขขำๆ ทำฉลากพิเศษ ใครจับฉลากนี้ได้ หมี่หยางจะรับสอนพิเศษส่วนตัว ทำเอาไป๋ลั่วชวนจ้องเขม็ง กะแอบหยิบออกมาแต่ไม่ทัน หมี่หยางเทลงโถจับสลากไปละ ไปลั่วชวนเลยเป็นคนเฝ้าแผงจับฉลาก เพราะจะคอยดักคนที่ได้ฉลากพิเศษของหมี่หยาง(หวงมากอะนะ แบบใครห้ามมาแตะหมี่หยางของข้า555)
ผลตอบรับดีมากทั้งสามวัน หมี่หยางเอากล้องมาถ่ายรูป แถมยังเขียนบทความส่งไปให้หนังสือพิมพ์ท้องถิ่นด้วย หมี่หยางแบ่งหน้าที่ให้อวี๋เถียนเป็นคนเขียนบัญชี แล้วถือว่าน้องเอาแรงงานเข้าช่วย เงินที่ได้จากการจัดงาน ยอดรวมของทุกแผงได้เงินมาถึงห้าร้อยหยวน แล้วเอามาเฉลี่ยให้ทุกคนได้บริจาคเท่าๆกัน สรุปว่าทุกคนได้บริจาคเฉลี่ยคนละสิบสองหยวนกว่า ทุกคนในห้องดีใจมาก หน้าที่จัดซื้อของเป็นของหมี่หยาง ที่เอาเงินไปให้พ่อเขาช่วยซื้อของที่ร้านขายส่ง เรื่องนี้ทำให้พ่อเขาภูมิใจมาก จึงรับปากทันที
วันต่อๆมาคุณอาที่เป็นเพื่อนทหารของพ่อเขาที่อยู่หน่วยจัดซื้อของ ก้อเอาของมาให้ แถมยังช่วยสมทบทุนซื้อสมุดคัดหนังสือเพิ่มลงไปอีก500เล่ม ทำให้ห้องเขาบริจาคของได้เยอะสุด แต่อีครูหวังด้วยอคติก้อทำเป็นไม่สนใจ ขนาดหมี่หยางเอาบทความที่เขาเขียนแล้วได้ลงหนังสือพิมพ์มาแปะที่กระดานข่าวในห้องก็ตาม แต่อีครูหวังกลับมาหาเรื่องด่าหมี่หยางเรื่องที่แผงขายของเขาทำฉลากขาย หาว่าเขาส่งเสริมให้เด็กๆติดการเล่นพนักชิงโชคและทำผิดกฏหมาย แต่เจอะหมี่หยางสวนว่าถ้างั้นร้านขายของชำที่ขายฉลากก้อผิดกฏหมายสิ อีครูหวังโกธรจนหน้าเขียว ก้อพอดีผอ.โรงเรียนเดินเข้ามาชมเชยหมี่หยางและเพื่อนๆในห้อง ที่เป็นคนต้นคิดจัดตลาดนัด ทำให้ทุกคนในโรงเรียนมีส่วนรวมในการบริจาค แถมครูใหญ่ยังบอกว่าวันจันทร์ให้ทั้งห้องมากันเช้าๆ ผอ.จะกล่าวชมเชยหน้าลานโรงเรียน แล้วยังจะมอบธงเกรียติ์ยศให้ห้องนี้ด้วย ทำเอาอีครูหวังโกธรจนปากสั่น เรื่องนี้ยิ่งทำให้เด็กในห้องยิ่งรักกันและปกป้องหมี่หยางมากขึ้น และเริ่มต่อต้านอีกครูหวังยิ่งกว่าเดิม
ในที่สุดก้อถึงวันหยุดปิดเทอมฤดูหนาว อีครูหวังสั่งการบ้านเพียบ พร้อมบอกใบ้ให้นักเรียนไปลงเรียนพิเศษกับตัวเอง แต่เทอมนี้พวกเด็กเรียนดีในห้องเริ่มไม่ไปเรียนกับครูหวัง ทำให้นางขายรายได้ไปเยอะมาก เพราะนางคิดหัวละสองร้อยหยวนใช้เวลาสอนสิบวัน
เวลาผ่านไปไม่กี่วัน เจ้าอ้วนที่ลงเรียนพิเศษกะอีครูหวังก้อหอบโจทย์เลขมาให้หมี่หยางสอน หมี่หยางเลยปรับวิถีคิดคำนวนใหม่แต่แรกเริ่มให้เจ้าอ้วนแทน ให้เริ่มท่องสูตรก่อนจะเอามาคิดคำนวน ทำให้เจ้าอ้วนเริ่มทำการบ้านได้ แต่พอวันรุ่งขึ้นเจ้าอ้วนกลับมาพร้อมเพื่อนบางคน ที่ตามมาให้หมี่หยางสอนแก้โจทย์ สุดท้ายกลายเป็นว่าคนในห้องป.สามทับหนึ่งทุกคนมาอ้อกันขอให้หมี่หยางติวโจทย์คณิตแทน555 แต่หมี่หยางป่วยนิดๆ ไป๋ลั่วชวนเลยมาข่วยสอน แถมให้ปู่ไป๋ช่วยหาห้องที่พอจะได้เรียนกันครบทุกคน หมี่หยางก้อเป็นคนจัดโปรแกรมเรียนไป
เปิดเทอมมาอีครูหวังก้อเล่นหนักเลยจัดสอบทันที เพื่อจะได้หาข้ออ้างให้เด็กๆกลับมาเรียนพิเศษ แต่ผลสอบออกมาดันดีกว่าสอบปลายภาคที่แล้วอีก ยิ่งทำให้อีครูหวังยิ่งโกธรจวนจะคลั่ง เลยจะหาเรื่องด่าหมี่หยางให้ได้ เลยเอาการบ้านมาตรวจ แล้วเจอะหมี่หยางเขียนแต่คำตอบแต่ไม่เขียนวิธีทำ แต่หมี่หยางก้อชี้แจงว่ามันเป็นข้อให้เลือกจะแสดงวิธีทำก้อได้ ไม่แสดงวิธีทำก้อได้ อีครูหวังโมโหจนหน้ามืด ยิ่งเห็นกองหนังสือทดสอบคณิตโอลิมปิกที่หมี่หยางทำไว้ ก้อยิ่งโกรธแดกดันหมี่หยางที่หวังสูงเกินตัว แต่หมี่หยางบอกว่านี้เป็นของที่ครูประจำชั้นป.หนึ่งฝากมาให้เขาฝึกทำ เลยทำให้อีครูหวังจะเอาไม่เรียวฟาดหน้าเขา แต่หมี่หยางหลบแล้วเอามือขวางไม้เรียวแทน แถมยังต่อว่าอีครูหวังไร้เหตุผล เลยเจอะอีครูหวังสั่งให้เขาไปห้องพักครูทันที เพื่อจะเรียกผู้ปกครองมาด่า แถมยังไม่ให้หมี่หยางใส่เสื้อกันหนาวด้วย แล้วให้ไปยืนรอที่หน้าระเบียงห้องพักครู
หมี่หยางเลยวิ่งไปหาไป๋ลั่วชวนก่อน แล้วนั่งรอแม่ที่ห้องนี่แทน ไป๋ลั่วชวนพอรู้เรื่องก้อโมโหวิ่งไปฟ้องแม่ ส่วนแม่หมี่หยางมาถึงก้อปะทะกะอีครูหวังทันที แต่อีครูหวังมันเห็นว่าครอบครัวหมี่หยางเป็นคนธรรมดาก้อหยิ่งไม่เห็นหัว สั่งพักการเรียนหมี่หยางสองอาทิตย์ เพื่อนในห้องเรียนเห็นหมี่หยางโดนรังแกแบบนี้ก้อรวมหัวส่งเรื่องร้องเรียนผอ.แทน โดนมีผู้นำคือหัวหน้าห้องสาวหวังอีอี
วันรุ่งขึ้นอีครูหวังโมโหเดินถือจดหมายร้องเรียนมาถามหาคนเขียนจดหมาย เพราะนังมีสายในห้องผอ. แต่ทุกคนรวมใจไม่บอก ยิ่งทำให้อีครูหวังโมโหจวนจะระเบิด ผอ.ก้อเดินมาพร้อมคุณนายไป๋ ที่มาด่าอีครูหวัง ที่กล้ามากลั่นแกล้งลูกชายสุดที่รัก อีครูหวังสับสนว่าแม่ของหมี่หยางคือใคร ไม่ใช่เฉิงชินคนมะวานหรอ แล้วคุณนายมาดใหญ่มาจากไหน แถมจะเล่นงานอีครูหวังที่กลั่นแกล้งให้หมี่หยาง ที่ให้ไปยืนตากลมหนาวจนป่วยเป็นปอดบวม อีครูหวังหน้าซีด ไม่พอยังเจอะผอ.ฝ่ายกรมศึกษาที่มาเพราะเรื่องร้องเรียนที่ครูหวังกลั้นแกล้งนักเรียน ทั้งเรื่องที่นังครูหวังรับสินบน และลักลอบสอนพิเศษแบบผิดกฎหมาย อีครูหวังเลยโดนปลดจากการเป็นครูประจำชั้นห้องป.สามทันที แถมยังโดนภาคทัณฑ์ให้ไปลองสอนประถมต้นแทน
แต่ก่อนไปอีครูหวังยังพูดอาฆาต ว่าถ้าไม่มีการสอนพิเศษของนัง ห้องนี้ก้อจะหลุดอันดับดีๆ คะแนนก็ร่วงแน่นอน แต่ว่าเทอมนี้นอกจากมีครูประจำชั้นผู้ชายคนใหม่ที่ใจดีแล้ว ยังมีไป๋ลั่วชวนมาเติมคนเก่งในห้องอีก และหมี่หยางก้อกลับมาแล้ว เทอมนี้ทุกคนได้คะแนนรวมเป็นอับดับหนึ่งของชั้นปี แถมยังมีคนสอบได้ที่หนึ่งสามคน หมี่หยาง ไป๋ลั่วชวนและหัวหน้าห้องหวังอีอี ครูประจำชั้นน้ำตาจะไหล ได้คุมห้องที่เรียนเก่งแถมยังเป็นเด็กดีทุกคนอีก ส่วนอีครูหวังที่เสียหน้าจนเละ ทำให้จิตใจยิ่งย่ำแย่จนผลการสอนไม่ผ่าน นางจึงชิงลาออกไปก่อนแทน
แต่หมี่หยางเป็นเด็กป่วยง่าย พอเป็นแล้วก็ลากยาว จนต้องไปนอนโรงพยาบาล แต่ก็มีไป๋ลั่วชวนวิ่งมาดูแลแถมยังเอาการบ้านมาส่งอีก555 แต่พอจวนเขาจะได้ออกจากโรงพยาบาล แม่เขาก็ได้รับโทรศัทพ์ด่วนมาตามให้แม่เขาต้องออกไปข้างนอกทันที ทำให้เขาต้องไปอาศัยอยู่บ้านไป๋ลั่วชวนแทน ทำเอาไป๋ลั่วชวนดีใจมาก หมี่หยางสงสัยว่าแม่ไปไหน แต่เพราะเป็นเด็กรู้ความเลยไม่งอแง ขอแค่มีหมอนใบน้อยที่เขาติดกลิ่นมาตั้งเด็กอยู่ข้างกายก็โอเครละ (ชอบมาก…กเวลาอ่านตอนหมี่หยางเบบี้ติดหมอนน้อย เวลาไป๋ลั่วชวนงอแงจะให้หมี่หยางมานอนด้วย หมี่หยางก้อจะลากหมอนน้อยติดมือมาตลอด เวลานอนสงสัยคงจะบี้ๆมุมๆหมอนอะ555)
จนผ่านไปหลายวันแม่ก็โทรมาหาหมี่หยาง บอกว่าทุกอย่างปกติดีแล้ว หมี่หยางก็สบายใจ เพียงแต่หมี่หยางป่วยเลยต้องอยู่พักที่บ้าน แต่ว่ามีน้องสาวของแม่ไป๋มาจากเซี่ยงไฮ้ แถมพาลูกชายมาด้วย จี้ไป่อันคือลูกพี่ลูกน้องไป๋ลั่วชวน ที่ทั้งหน้าตานิสัยแทบถอดแทบบมากันเลย ในชาติที่แล้วหมี่หยางกลัวจี้ไป่อันมาก เพราะมักจะโดนคุณชายน้อยนี้แกล้งเขาตลอด แต่ตอนนี้มาเจอะอีกครั้ง จี้ไป่อันอายุยังน้อยน่าจะทำอะไรเขาไม่ได้ แต่ว่าเขาประเมินต่ำไป วันนั้นพอไป๋ลั่วชวนกลับมาก้อวิ่งไปหาหมี่หยาง พบหมี่หยางนั่งกินขนมที่จี้ไป่อันป้อนไม่หยุด555 ไป๋ลั่วชวนโมโหลากจี้ไป่อันไปซ้อมแทน คืนนั้นไป๋ลั่วชวนนอนนวดพุงน้อยๆให้หมี่หยาง เพราะรู้ว่าหมี่หยางน่าจะไม่สบายท้อง(น่ารักอะ) จี้ไป่อันยิ่งโดนห้ามยิ่งติดใจ เขาพยายามจะเล่นกับหมี่หยางให้ได้ แต่ก้อเจอะไป๋ลั่วชวนที่ขี้หวงอยู่แล้ว ยิ่งสกัดจนตีกันวุ่นวายไปหมด
หมี่หยางคิดถึงบ้าน ไป๋ลั่วชวนเลยพาหมี่หยางกลับไปดูบ้านพักของเขา ซึ่งแน่นอนว่าจี้ไป่อันตามติดอยู่แล้ว555 แต่กลับเจอะแก็งเด็กข้างบ้านสี่คน มายืนด่าพ่อหมี่หยางว่าเป็นพวกขี้ประจบสอพลอ แถมตอนนี้ยังใกล้ตายอีก ทำเอาตบะหมี่หยางแตก เขาลงมือต่อยหัวโจกจนล้ม เลยเกิดการตะลุมบอนขึ้น แต่เพราะไป๋ลั่วชวนและหมี่หยางเป็นหัวหน้ากลุ่มเด็กในค่ายมานานเลยมีเด็กในค่ายที่พักมาช่วยเพียบ แถมความสัมพันธ์ของพวกเขายังดีมากจนทำให้พ่อแม่เด็กๆเหล่านั้นก้อสนิทกับพ่อแม่หมี่หยางไปด้วย จนอีหัวโจกใช้แผนชั่วเอาผงปูนขาวในกระเป๋ากางเกง กะสาดใส่หน้าหมี่หยาง แต่ไป๋ลั่วชวนออกมาบังไว้ก่อน โชคดีที่ไม่โดนหน้าไป่ลั่วชวน
หมี่หยางโมโหไล่ไป๋ลั่วชวนไปหาหมอ ส่วนเขากับสมุนน้อยทั้งหลายก้อคุมแก็งค์เด็กเลวกลับไปที่บ้านนั้นเพื่อทวงความยุติธรรม ก้อพบอีแม่เด็กหัวโจกมายืนด่าหมี่หยาง เลยเจอะหมี่หยางสวน ทั้งหลักฐานที่ลูกมันเล่นสกปรกใช้ปูนขาวทำร้ายคนก่อน แถมปู่ไป๋กลับมาพอดี เลยจัดการอีแม่เด็กที่เออะด่าเด็กไม่เลิก แถมหน้าด้านเถียงข้างๆคูๆไม่ยอมรับผิด จนอีพ่อเด็กหัวโจกกลับมา มันเป็นหัวหน้าหน่วยของพ่อหมี่หยาง แต่เพราะพ่อหมี่หยางจบโรงเรียนเตรียมทหารแล้วและทำผลงานดีกว่า แถมกำลังจะได้เลื่อนขั้นข้ามหน้ามัน มันเลยอิจฉาด่าพ่อหมี่หยางลับหลังตลอด มาตอนนี้เจอะปู่ไป๋ด่าว่านอกจากไม่สั่งสอนลูกให้ดี เมียก้อเลวไม่มีมารยาท ตัวมันก้อแย่ไม่มีผลงานยังมีหน้ามาอิจฉาคนอื่น เลยโดนปู่ไป๋สั่งให้ไปเขียนรายงานยอมรับผิดส่งมาที่กองบัญชาการด้วย หมดสิ้นอนาคตทันทีอิอิ เพราะเรื่องนี้ปู่ไป๋เลยบอกความจริง เรื่องที่พ่อหมี่หยางเขาได้รับบาดเจ็บหนักที่ท้อง เพราะสละตัวเองไปปกป้องคนอื่น แต่ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้ว แม่ของหมี่หยางตามไปดูแลอยู่
จนถึงวันที่พ่อแม่หมีหยางกลับมารับกลับบ้าน ก้อมีจดหมายด่วนจากปู่หมี่หงว่าให้รีบกลับบ้านมาดูย่า หมี่หยางเลยไปร่ำลาไป๋ลั่วชวนว่าต้องกลับบ้านเก่าที่เมืองซานไห่ เพราะย่าไม่สบายมาก หมี่หยางสัญญาว่าจะรีบกลับมาหาไป๋ลั่วชวนเร็วๆ
แต่เมื่อถึงเมืองซานไห่ หมี่หยางก็รู้ว่าแยกกันคราวนี้คงอีกนานเลยกว่าจะได้เจอะกับไป๋ลั่วชวน หมี่หยางได้กลับไปพบปู่หมี่หงที่กำลังประคับประคองย่าเขาให้กินยา หมี่หยางได้เห็นความรักที่ลึกซึ้งของปู่หมี่หง ย่าเขาเป็นอดีตดาวงิ้วที่ขับร้องงิ้วได้ไพเราะมาก ปู่หมี่หงตกหลุมรักย่าแต่แรกเห็น ก้อตามจีบจนติด จากนั้นก็อยู่ด้วยกันตลอดไม่เคยแยกจากกัน แต่เพราะย่าเขาลำบากมานานจนร่างกายไม่แข็งแรงพอจะมีลูกได้ ปู่หมี่หงเลยไปรับเด็กมาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม ก้อคือพ่อของหมี่หยาง ซึ่งก้อโชคดีที่พ่อเขาเป็นคนกตัญญูรู้คุณ ทั้งยังติดต่อช่วยเหลือครอบครัวเก่า แต่ก็ไม่เคยทอดทิ้งครอบครัวใหม่ กลับมาครั้งนี้พ่อเขาแอบร้องไห้ตลอด ปู่หมี่หงใจแข็งมาก ไม่สนใจใครนอกจากย่าเท่านั้น
จนคืนหนึ่งปู่หมี่หงก้อเรียกพ่อเขาออกมา พร้อมมอบเงินเก็บทั้งหมด และโฉนดที่ดินยันตราประทับยกสมบัติให้พ่อเขา เพราะย่าเขาอาการจวนจะไม่ไหวแล้ว มีวันหนึ่งจู่ๆย่าก้ออาการดีขึ้นมาก ย่าพูดคุยกับปู่หมี่หง เพื่อให้ปู่หมี่หงยอมรับปากว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อย่า กล่อมให้เขาดูแลตัวเองให้ดี ไม่งั้นย่าจะไม่รอปู่ที่สะพานไน่เหอนะ จนปู่หมี่หงยอมรับปาก ย่าก้อค่อยๆหมดลมหายใจไป คืนนั้นปู่เขาใจสลายผมขาวไปทั้งหัวในคืนเดียว พ่อหมี่หยางค่อยจัดการงานศฟให้ย่าจนถึงวันเผา ปู่กอดโถเถ้ากระดูกไปโปรยที่ต้นไม้หอมที่ปลูกไว้เพื่อย่า จากนั้นก้อไม่ยอมกินข้าว ตรอมใจจะตายตามย่า พ่อหมี่หยางทำอะไรปู่ไม่ได้ เลยได้แต่นั่งร้องไห้หน้าประตูบ้าน แม่เขาก้อเหนื่อยมากดูแลคนทั้งบ้าน จนวันหนึ่ง ปู่ที่กำลังสิ้นเรี่ยวแรง ก็ได้ยินพิณสามสาย ที่เขารักที่สุดดังขึ้น พอหันไปดูเป็นหมี่หยางเด็กน้อยที่กะลังดีดพิณ หมี่หยางอุ้มพิณเดินมาหาปู่ บอกว่าย่าให้ปู่ช่วยสอนเขาเล่นพิณ ปู่ร้องไห้โฮ เหมือนคิดอะไรตกได้แล้ว จึงเริ่มยอมกินข้าวจนพ่อหมี่หยางดีใจมาก หมี่หยางเองก้อเป็นเด็กดีเข้าหาปู่ จนปู่เองก้อเปิดใจพูดคุยกับหมี่หยางมากขึ้นๆ
แต่ว่ามีเรื่องที่ชาติที่แล้วหมี่หยางไม่เคยรู้ ก็คือแม่เขาเคยท้องรอบสอง แต่เพราะพ่อได้รับบาดเจ็บหนักทำให้ร่างกายไม่ดีเท่าเก่า อาจไม่ได้อยู่หน่วยเดิม แถมยังมีกฎบังคับให้มีลูกคนเดียวอีก แม่หมี่หยางตัดสินใจจะเอาเด็กออก แต่หมี่หยางกับพ่อเขาอยากได้น้อง โชคดีที่แม่ไป๋พาไป๋ลั่วชวนกลับมาที่เมืองซานไห่พอดี เพื่อมาเยี่ยมปู่ไป๋ที่เกษียณอายุแล้วกลับมาพักอาศัยที่บ้านเก่า แม่ไป๋พอรู้ข่าวแม่หมี่หยางก้อรีบติดต่อพ่อไป๋ด่วน จนพ่อไป๋กลับมาที่เมืองซานไห่ก็เรียกพ่อหมี่หยางไปคุย จนได้ทางออกที่ดีต่อทุกฝ่าย พ่อหมี่หยางตกลงทำงานในบริษัทแม่ไป๋ ที่กำลังจะบุกเบิกงานอสังหาริมทรัพย์ที่เมืองเซี่ยงไฮ้ เซ็นสัญญาสามปี และยังสามารถส่งหมี่หยางไปเรียนโรงเรียนประจำที่ไป๋ลั่วชวนต้องย้ายมาเรียนที่นี้(อันนี้ปัญหาใหญ่ของแม่ไป๋ที่ต้องจัดการส่งลูกเทพให้มาเรียนหนังสือ) และยังสามารถรักษาลูกคนที่สองไว้ได้ ไป๋ลั่วชวนพอรู้ว่าหมี่หยางจะย้ายไปเรียนที่เซียงไฮ้ แถมได้อยู่โรงเรียนเดียวกับเขา ก้อดีใจมากจนหายโกธรหายงอนหมี่หยางละ ทำเอาแม่ไป๋โล่งใจสะทีกว่าจะกล่อมลูกเทพให้มาเรียนที่นี่555
เวลาผ่านไปเจ็ดปี จากเรียนชั้นประถมยันมัธยม ไป๋ลั่วชวนเรียนห้องเดียวกับหมี่หยางตลอด และยังนอนหอนอนห้องเดียวกันด้วย(ใช้พลังของแม่ไป๋แน่นอน555) ไป๋ลั่วชวนเป็นดาวเด่นทั้งเรียนเก่ง หน้าตาดีแต่นิสัยแย่มากจนหญิงไม่สน555 ผิดจากหมี่หยางที่มีแต่คนชอบไปหมดทั้งหญิงชาย โดยเฉพาะสาวน้อยทั้งหลาย ที่ชอบผู้ชายอบอุ่นใจดีมีมารยาท แต่ก้อแตะต้องหมี่หยางไม่ได้เลยเพราะไป๋ลั่วชวนหวงมาก555 พ่อหมี่หยางยังคงซื่อสัตย์ทำงานให้กับแม่ไป๋ ถึงจะโดนทาบทามจากบริษัทอื่นก้อตาม ส่วนแม่หมี่หยางเปิดร้านขายยาพร้อมดูแลหมี่เส่ว์น้องสาวยอดดวงใจของคนทั้งบ้าน
พอขึ้นมัธยม หมี่หยางเริ่มไม่ลงแข่งวิชาการแล้ว แต่เน้นงานฝีมือมากกว่า แต่ทั้งคู่มักได้เป็นตัวแทนไปแข่งขันตลอด ครั้งนี้ก็เช่นกัน หมี่หยางกับไป๋ลั่วชวนต้องเดินทางไปเมืองจินเพื่อแข่งขัน ของไป๋ลั่วชวนแข่งวิชาการ ส่วนหมี่หยางไปแข่งต่อโมเดล แต่เพราะแข่งคนละประเภทเลยต้องแยกโรงแรมที่พัก แต่ของไปลั่วชวนแข่งนานกว่า เลยให้หมี่หยางที่แข่งเสร็จให้ย้ายมาพักกับไป๋ลั่วชวนต่อ พอไป่ลั่วชวนแข่งเสร็จจะได้กลับบ้านด้วยกัน แต่ว่าตอนที่หมี่หยางไปนอนรอไป๋ลั่วชวนแข่งต่อ ก้อเห็นว่ามีคนในโรงแรมป่วยหนัก จนมีรถพยาบาลกับหมอใส่ชุดป้องกันเชื้อโรคเต็มอัตรา พร้อมกางเทปกักตัวคนในตึกไม่ให้ออกไป หมี่หยางเริ่มจำได้ทันที ว่าเมืองจินจะเป็นจุดที่พบโรคซาร์ส ก่อนที่โรคซาร์สจะระบาดรุนแรงจนต้องปิดเมือง หมี่หยางรีบโทรไปฝากข้อความไป๋ลั่วชวนที่กำลังแข่ง เพื่อบอกไม่ให้เขากลับมาที่โรงแรมแล้ว แต่ให้เขาบินกลับไปเซี่ยงไฮ้เลย แล้วโทรบอกแม่ไม่ต้องห่วงเขา แต่ให้แม่สั่งยารักษาเบื้องต้นมาสต๊อกไว้ และกำชับห้ามส่งน้องสาวไปเรียน ให้อยู่ภายในบ้านกัน
วันนั้นหมี่หยางไข้ขึ้น เพราะโรงแรมที่พักไฟดับๆติดๆ แถมอากาศหนาวมากจนเขาหลับยาวเพราะไข้ขึ้น กว่าเขาจะได้สติก็พบว่าไป๋ลั่วชวนกลับมาอยู่ดูแลเขาในห้องพักแล้ว เลยทำให้ทั้งคู่ออกจากตึกไม่ได้ ต้องอยู่กักตัวภายในห้องพัก เหตุการณ์นี้ทำให้หมี่หยางซาบซึ้งใจไป๋ลั่วชวนมาก เพราะไป๋ลั่วชวนเป็นคนค่อยดูและจดอาการวัดไข้ ป้อนยาให้หมี่หยาง แถมยังนอนกอดเขาตลอด ไป๋ลั่วชวนจดอุณหภูมิของพวกเขาทุกวันเพื่อส่งรายงานให้ทีมหมอที่มาเช็คอาการคนภายในตึก จนอาการหมี่หยางดีขึ้นมากและพ้นระยะกักตัว คุณแม่ไป๋ก้อบินมารับพวกเขาสองคน แล้วทำเรื่องเช็คร่างกายเพื่อจะได้เอกสารยืนยัน ไว้ทำเรื่องเดินทางกลับบ้าน แต่หมี่หยางต้องไปพักที่บ้านของไป๋ลั่วชวนอีกระยะหนึ่ง เพื่อกักตัวเฝ้าระวังอาการ เพราะที่บ้านไป๋มีหมอประจำตระกูลอยู่
จนเหตุการณ์ผ่านไปด้วยดี ใกล้ปิดเทอมอีกครั้ง ไป๋ลั่วชวนกับหมี่หยางถึงเวลากลับไปเยี่ยมบ้านเก่าที่ซานไห่พร้อมกัน ไป๋ลั่วชวนจะไปอยู่เป็นเพื่อนปู่ไป๋ ส่วนมีหยางพักบ้านคุณยายกับไปเยี่ยนปู่หมี่หง พร้อมกลับไปเรียนการซ่อมหนังสือเก่าด้วย ครั้งนี้หมี่หยางพาน้องสาวกลับมาด้วยกัน หมี่หยางได้เจอะหวังปิงเพื่อนเก่าในหมู่บ้านเมื่อชาติก่อน แต่ชาตินี้หมี่หยางไม่ได้เรียนในเมืองซานไห่ เขาเรียนที่เมืองเซี่ยงไฮ้แทน เลยไม่ได้เป็นเพื่อนกับหวังปิง แต่ด้วยความเป็นเด็กในหมู่บ้านอะนะ มันก้อต้องเจอะกัน แต่รอบนี้หมี่หยางโดนหวังปิงดูหมิ่นว่าเป็นเด็กบอบางในเมือง แต่เพราะหวังปิงเป็นลูกคนข้างบ้านยาย เลยมีเหตุให้หมี่หยางได้สานสัมพันธ์เป็นเพื่อนกับหวังปิงอีกครั้ง
แต่เด็กกลุ่มนี้ไม่ชอบไป๋ลั่วชวนมาก แถมยังมีเรื่องทะเลาะกันอีก ทำให้หมี่หยางต้องไปตามสืบถามคนที่เป็นต้นเหตุของการทะเลาะกันระหว่างพวกเขากับไป๋ลั่วชวน แต่ยังไม่ทันได้เคลียร์ ที่เมืองซานไห่ก้อมีเค้าว่าฝนจะตกหนักอีกรอบ หมี่หยางนึกได้เมื่อชาติที่แล้วจะเกิดเหตุน้ำป่าไหลท่วมฉับพลัน และมีคนตายในเหตุการณ์นี้เพียบ มีเจ้าไห่เซิงเท่านั้นที่รอดตาย แถมเหตุการณ์นี้ยังทำให้แผนพัฒนาเมืองซานไห่ให้เป็นเมืองท่องเที่ยวล่มไปด้วย หมี่หยางรีบบอกคุณยายให้แจ้งหน่วยกู้ภัยด่วน เพื่อเตรียมช่วยคนบนเขา แล้วก้อรีบโทรไปบอกไป๋ลั่วชวนให้หาคนมาช่วยคนบนเขาเพิ่ม จากนั้นเขากับหวังปิงก้อเก็บของขึ้นเขาไปตามหาเจ้าไห่เซิงและพวกเพื่อนของเขา ไม่นานฝนที่ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ แถมหลายวันก่อนฝนก้อตกไม่หยุด ทำให้ดินชุ่มน้ำเกินไปจนเกิดน้ำป่าไหลล้นท่วมฉับพลันที่บนเขา ซึ่งเจ้าไห่เซิงกับฝูฉีเซิงที่พาเพื่อนในเมืองของฝูฉีเซิงไปเที่ยวเล่นบนเขา พอเห็นฝนตกหนักก้อพยายามชวนคนลงเขา แต่ว่าพวกเพื่อนในเมืองของฝูฉีเซิงดันอวดดี เลยทำให้กว่าจะได้ลงเขา ก้อมาเจอะน้ำป่าไหลลงมาดักทางกลับสะก่อนพอดี
หมี่หยางกับหวังปิงตามมาถึง ก้อพบว่าฝูฉีเซิงเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งตกน้ำหายไป หมี่หยางสั่งหวังปิงพาคนทั้งหมดหลบไปขึ้นที่สูงรอคนมาช่วย ส่วนเขากับเจ้าไห่เซิงเดินตามทางน้ำไปตามหาสองคนที่ตกน้ำ จนเจอะพวกเขาเกาะที่กิ่งไม้กลางน้ำเชี่ยว หมี่หยางเอาเชือกที่เตรียมมา จัดการมัดตัวเองแล้วให้เจ้าไห่เซิงดึงปลายเชือกไว้ ตัวเองเดินลงน้ำ แล้วไปโยนเชือกให้คนทั้งคู่ที่อยู่กลางน้ำได้จับเชือก แล้วจะช่วยกันลากข้ามลำน้ำกลับมาขึ้นฝั่ง ฝูฉีเซิงให้เพื่อนผู้หญิงไปก่อน พอถึงรอบของฝูฉีเซิงกลับเจอะท่อนไม้ที่ถูกน้ำซัดมากระแทกจนคนไหลลงไปกับลำน้ำแทน ตัวหมี่หยางก้อจมน้ำลงไปด้วย จนเขากำลังจะหมดสติ ก้อรู้สึกว่ามีคนมาผายปอด เป็นไป๋ลั่วชวนที่ตามคนมาช่วยพอดี จากนั้นเขาก้อโดนไป๋ลั่วชวนแบกลงเขา ไม่นานหมี่หยางก้อสลบไป
หมี่หยางฝัน….ฝันถึงเหตุการณ์วันที่เขาไปงานหมั้นไป๋ลั่วชวน เรื่องที่เขาจำได้ลางเลือน แต่คราวนี้ในฝันแจ่มชัดว่าวันนั้นที่เขามึนหัว นอกจากเขาไข้ขึ้นแล้ว ที่บ้านไป๋เกิดเหตุการณ์แผ่นดินไหว ทำให้บ้านตระกูลไป๋ถล่มลงมาทับพวกเขา และเป็นไป๋ลั่วชวนที่คล่อมตัวพยายามช่วยเขาด้วยการกัดข้อมือเอาเลือดให้เขาดื่มเพื่อประทังเวลา แต่ว่ามันช้าไป เพราะตัวเขาเองโดนหินทับจนขยับตัวไม่ได้ ไป๋ลั่วชวนตายในอ้อมแขนเขา ก่อนไป๋ลั่วชวนจะตายได้บอกเขาว่าอยากจะย้อนเวลากลับไปอีกครั้ง เพื่อจะได้เริ่มต้นใหม่กับหมี่หยางให้ดีกว่านี้ ส่วนหมี่หยางที่เพิ่งรู้ว่าไป๋ลั่วชวนแอบรักเขามาตลอด ก้อได้แต่มองเขาค่อยๆหมดลมและตัวเขาเองก้อน่าจะตายตามในไม่ช้า หมี่หยางได้แต่เสียใจร้องไห้จนปวดใจไปหมด
จนกระทั้งหมี่หยางลืมตาตื่นขึ้นมาก้อพบไป๋ลั่วชวนนั่งเฝ้าเขาอยู่ หมี่หยางร้องไห้ที่ได้พบกับไป๋ลั่วชวน จนทำให้ไป๋ลั่วชวนตกใจ แต่หมี่หยางบอกไป๋ลั่วชวนทันที ว่าเขาชอบไป๋ลั่วชวนมาก…ชอบมากๆเลย แถมเขารับปากว่าต่อไปนี้จะเชื่อฟังแต่ไป๋ลั่วชวน และเขาจะไม่ดื้อแล้ว จนไป๋ลั่วชวนดีใจจนหายโกรธ ยิ่งหลังจากหมี่หยางฟื้นรอบนี้ก้อมีอาการติดไป๋ลั่วชวนมาก จนไม่ยอมให้เขาห่างไปไหน (ไป๋ลั่วชวนดีใจจนหุบปากไม่ลง555) หลังเกิดเรื่องทำให้เจ้าไห่เซิงกับฝูฉีเซิงยอมลงให้กับไป๋ลั่วชวน และเคลียร์ปัญหาเข้าใจผิดที่เกิดจากการคิดไปเองทั้งสองฝ่าย หมี่หยางเลยได้รู้ว่าเรื่องเกิดจากฝูฉีเซิงได้ยินไป๋ลั่วชวนบ่นเรื่องคนงานทำความสะอาดห้องได้ไม่ดี ก็นึกว่าไป๋ลั่วชวนกำลังด่าแม่เขาที่ทำงานรับใช้ในบ้านตระกูลไป๋ จนทำให้สองคนนี้ผิดใจกันจนเป็นเหตุทะเลาะวิวาทกัน
หมี่หยางไปรักษาตัวที่บ้านตระกูลไป๋ เพราะที่บ้านไป๋นั้นมีหมอประจำตัวคุณปู่ไป๋อยู่ จะได้ช่วยดูแลหมี่หยางได้สะดวก คุณยายสนับสนุนตามที่ไป๋ลั่วชวนขอ หมี่หยางเองก้อรู้ตัวว่าช่วงนี้เขาไม่อยากห่างจากไป๋ลั่วชวนพอดีด้วย ไป๋ลั่วชวนขุนหมี่หยางจนหายดี ส่วนน้าๆบ้านเฉิงก้อเอาอาหารมาส่ง หมี่หยางเลยได้คุยกับน้าสามจนรู้ว่าธุรกิจน้าสามย่ำแย่หลังเกิดโรคซาร์ส น้าสามแต่งสามีที่เป็นเจ้าของร้านทำเฟอร์นิเจอร์ หมี่หยางเลยแนะนำให้ทำร้านค้าออนไลน์ในอาลีบาบา แล้วเสนอรูปแบบเฟอร์นิเจอร์ใหม่ๆ จนน้าสามได้ไอเดียดีๆกลับไปทำต่อ
ความสัมพันธ์ของหมี่หยางกับไป๋ลั่วชวนก้อพัฒนามากขึ้นกว่าเดิม หมี่หยางยอมรับถึงความต้องการควบคุมของไป๋ลั่วชวน เพราะเขาเองก้อยอมรับว่าเขาเองก็รักไป๋ลั่วชวนมากเหมือนกัน ถึงเวลาวันเกิดของไป๋ลั่วชวนแล้ว หมี่หยางไปขอให้ปู่หมี่หงสอนทำว่าวนกนางแอ่นเพื่อเป็นของขวัญให้ไป่ลั่วชวน ซึ่งไป๋ลั่วชวนดีใจมากขอให้หมี่หยางเขียนชื่อตัวเองคู่กับชื่อเขาลงในว่าวตัวนี้(ไป๋ลั่วชวนเป็นคนโรแมนติกจัง)
ที่เมืองซานไห่มีการจัดแผนพัฒนาเมืองเก่าให้เป็นแหล่งท่องเที่ยว เจ้าหน้าที่มาปรึกษาที่บ้านตระกูลไป๋ก่อน ซึ่งคุณปู่ไป๋ไม่คัดค้าน เพราะสามารถย้ายบ้านทั้งหลังไปอยู่ในสถานที่ใหม่ได้ แถมยังได้พื้นที่ดินใกล้เคียงขนาดเดิม พ่อหมี่หยางที่รีบกลับมาเมืองซานไห่ นอกจากมาดูแลหมี่หยางแล้ว ยังรีบมาดูปู่หมี่หงด้วย เพราะกลัวแกจะต่อต้านไม่ยอมย้ายบ้านเพราะติดสถานที่ แค่ปรากฎว่าปู่หมี่หงตกลง แต่ขอให้พ่อหมี่หยางทำเรื่องให้ปู่หมี่หงเป็นเจ้าหน้าที่ป่าไม้ที่ค่อยดูแลป่าไม้หอม ที่ปู่หมี่หงเป็นคนปลูกป่าผืนนั้น แถมที่ต้นไม้หอมนั้นยังเป็นสถานที่ฝั่งเถ้าของย่าหมี่หยางด้วย(โคตรซึ้งเลยความรักของปู่หมี่หง)
ถึงเวลาขึ้นม.ปลาย คราวนี้ไป๋ลั่วชวนโดนแยกห้องเพราะไป๋ลั่วชวนสอบได้ที่หนึ่งอยู่ห้องคิง4/1 หมี่หยางสอบได้ที่สองเลยโดนจัดไปอยู่ห้องควีน4/2 แต่ไป๋ลั่วชวนไม่ยอมให้อะไรมาเป็นอุปสรรค อาศัยอำนาจความเป็นหัวหน้าห้องทำให้ห้องม.4สองห้องนี้เป็นห้องพี่ห้องน้อง ด้วยการสานสัมพันธ์จากระดับครูประจำชั้นสองห้องยันจับคู่เรียนข้ามห้อง ทำให้ทั้งสองห้องสนิทกันมาก แต่เพราะความหล่ออบอุ่นแสนดีของหมี่หยาง ทำให้สาวสวยประจำห้องระดับดาวโรงเรียนมาแอบหลงรักหมี่หยาง ทำให้ต่อมหึงของไป๋ลั่วชวนทำงานหนักมาก555
ตั้งแต่ขึ้นม.ปลาย คุณแม่ไป๋ก้อสั่งให้ไป๋ลั่วชวนเข้ามาฝึกงานที่บริษัททุกวันหยุด โดยมีพ่อหมี่หยางเป็นคนประกบสอนงานให้ จนวันหนึ่งพ่อหมี่หยางวูบจะล้มลงบันได แต่ไป๋ลั่วชวนจับตัวพ่อหมี่หยางไว้ได้ จนตัวเองได้รับบาดเจ็บที่ขาแทน หมี่หยางเลยเป็นคนไปดูแลไป๋ลั่วชวนที่โรงพยาบาล พร้อมหอบเอาอาหารบำรุงที่แม่หมี่หยางตั้งใจทำมาให้ไป๋ลั่วชวนกิน หมี่หยางเลยพักนกกระเรียนตัวเล็กใส่โหลให้ไป๋ลั่วชวน แต่ไปลั่วชวนเห็นหมี่หยางเขียนอะไรลงในกระดาษ หมีหยางบอกมันคือคำอวยพร ไป๋ลั่วชวนดีใจมาก
ในที่สุดก่อถึงวันเกิดดาวโรงเรียน หนิงหนิงชวนทั้งห้องไปฉลองวันเกิด จนถึงเวลากลับหนิงหนิงก้อขอตัวหมี่หยางไปคุยส่วนตัวต่อหน้าไป๋ลั่วชวนที่มารับกลับบ้าน555 หมี่หยางที่มึนๆเพราะกินเหล้ามาหน่อย ก้อเจอะหนิงหนิงส่งจดหมายรักให้ทันที แถมนังยังไม่ยอมให้หมี่หยางตอบปฎิเสธ ให้จดหมายแล้วรีบวิ่งจากไป ไป๋ลั่วชวนโมโหเพราะจับได้ว่าหนิงหนิงส่งจดหมายใส่น้ำหอมให้หมี่หยาง(จมูกดีจริงๆ555) แต่เจอะหมี่หยางกอดเขาแทนแถมยังบอกว่าจะไม่เปิดจดหมายนี้อ่าน แต่จะส่งจดหมายคืนเจ้าของ แล้วยังให้ไป๋ลั่วชวนหยิบนกกระเรียนในกระเป๋ากางเกงตัวเองออกมาดู ไป๋ลั่วชวนหลังหยิบนกกระเรียนพับ คลี่กระดาษพับกางออกมาดู ถึงเห็นว่าหมี่หยางวาดรูปหัวใจสีแดงดวงหนึ่งไว้ในนกกระเรียน ไป๋ลั่วชวนใจเหลวละลายทันที แถมหมี่หยางยังบอกว่าเขาชอบไป๋ลั่วชวนคนเดียว ชอบเขามากที่สุด ทั้งสองคนต่างสารภาพรักกัน ละหมี่หยางมอบจูบแรกในวัยสิบหกปีให้กับไป๋ลั่วชวน..นับจากนั้นไป๋ลั่วชวนยิ่งเสพติดและคิดหื่นๆกับหมี่หยางเพิ่มเข้าไปอีก555
ช่วงปีใหม่สองครอบครัวจัดฉลองปีใหม่ที่โรงแรม แต่เพราะไป๋ลั่วชวนขายังเจ็บอยู่ หมี่หยางเลยสอนน้องสาวหัดตีเทสนิสโดยมีไป๋ลั่วชวนนั่งดู จนมีคนสนใจให้หมี่หยางไปสอนลูกสาวเขา แต่หมีหยางปฎิเสธ แต่เขาให้นามบัตรไว้เป็นคนในวงการอสังหาจากตระกูลจาน ไป๋ลั่วชวนที่เริ่มคลั่งรักหมี่หยางมากขึ้นทุกวัน เริ่มคิดแผนจะสอบเข้ามหาลัยปีนี้ โดยจะชวนหมี่หยางสอบด้วย แถมมหาลัยของทั้งคู่อยู่ที่เมืองจิง(ปักกิ่ง)ไกลหูไกลตาพ่อแม่ดีนัก (ก็คงหวังว่าจะได้ใช้ชีวิตคู่รักตอนอยู่มหาลัยเร็วขึ้นอีกปีละสิ555)
แต่ไป๋ลั่วชวนเริ่มรู้สึกได้ว่าปู่ไป๋เริ่มอ่อนแอลง ป่วยบ่อย เลยทำให้ไป๋ลั่วชวนกดดันตัวเองมากขึ้น ไป๋ลั่วชวนชวนหมี่หยางสอบพาสชั้นอีกรอบเพื่อจะสอบเข้ามหาลัยในฤดูใบไม้ผลิปีนี้ โดยเฉพาะเขารู้ว่าหมี่หยางอยากเรียนวิชาโบราณคดี ที่ศาตราจารย์จางจะรับลูกศิษย์เป็นปีสุดท้ายแล้ว เด็กสองคนเริ่มโหมเรียนกวดวิชาทั้งคู่ โดยได้รับการสนับสนุนจากทั้งสองครอบครัวและครูประจำชั้นทั้งคู่ รวมถึงปู่เว่ยที่เตรียมกวดวิชาให้
โชคดีที่หมี่หยางเคยซ่อมหนังสือให้ปู่เว่ยตั้งแต่เด็ก จนตอนนี้หมี่หยางยังขยันฝึกมือซ่อมหนังสือจนชำนาญ ก็พอดีศาสตราจารย์ซุนเพื่อนปู่เว่ยอยากได้ตัวหมี่หยางไปช่วยงานที่ค่ายฮาบิน เพราะประทับใจฝีมือการซ่อมของเก่าจากฝีมือหมี่หยาง แถมศาสตราจารย์ซุนยังบอกหมี่หยาง ว่าเขาสามารถใช้งานนี้เป็นผลงานอ้างอิงประกอบในการสมัครคณะโบราณคดีที่หมีหยางจะสอบได้ด้วย ครูประจำชั้นช่วยหมี่หยางให้ลาโรงเรียนไปด้วยเหตุผลการไปฝึกงานสองอาทิตย์
ไป๋ลั่วชวนแหมจะรักจะหวงหมี่หยางมากแค่ไหน ก็สนับสนุนให้หมี่หยางไป ทั้งคู่เลยต้องห่างกันไกลครั้งแรกจริงๆ เพราะหมี่หยางต้องเดินทางไปฮาบิน แต่ยังไม่ทันได้ไปค่ายที่ฮาบิน หมี่หยางโดนเฉินไป๋เว่ยศิษย์เอกศาสตราจารย์จางมาลักตัวคนไปที่ค่ายซินเจียนแทนตั้งสี่คนรวมหมี่หยางด้วย5555 แต่หมี่หยางดีใจที่ได้มาทำงานที่ค่ายนี้ เพราะศาสตราจารย์จางคือไอดอลที่หมี่หยางอยากฝากตัวเป็นศิษย์ และเพราะหมี่หยางเป็นคนฝีมือละเอียด เป็นเหตุทำให้พวกเขาค้นพบว่าชิ้นส่วนที่ส่งมาให้หมี่หยางประกอบกัน คือชิ้นส่วนที่มาจากคนละแหล่ง ยิ่งทำให้ศาสตราจารย์จางประทับใจหมี่หยางมากยิ่งขึ้นไปอีก เลยทำให้เวลากลับบ้านของหมี่หยางเลื่อนออกไปอีก
ไป๋ลั่วชวนคนติดแฟนเริ่มทนไม่ไหวแล้ว หาเหตุบินไปซินเจียงด่วน เลยได้พบว่าหมี่หยางต้องนอนทนหนาวไม่พอ ยังต้องนอนแชร์ถุงเก็บน้ำร้อนกับเฉินไป๋เว่ยอีก ด้วยความโมโหเลยเดินเข้าไปรื้อที่นอนหมี่หยาง(หาเหตุตรวจสอบจับชู้แหละ55) เลยพบว่าหมีหยางไม่ได้เอาหมอนน้อยมาก แต่จิ๊กเสื้อคลุมนักเรียนของไป๋ลั่วชวนมานอนซุกในผ้าห่มแทน เท่านี้ใจของไป๋ลั่วชวนก้อเหลวเป็นน้ำเชื่อม คราวนี้เลยสั่งถุงนอนอย่างดี พร้อมถุงเก็บความร้อนแจกทุกคนในค่ายแทน (โคตรพ่อบุญทุ่มเลย55)
ในที่สุดหมี่หยางก็โดนศาสตราจารย์จางปล่อยตัวกลับบ้าน เพราะอีกสองเดือนต้องเตรียมตัวเข้าสอบม.ปลายและเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยด้วย ซึ่งไป๋ลั่วชวนจัดการเนื้อหาการเรียนไว้ให้หมี่หยางเรียบร้อย
เมื่อถึงวันลงสนามสอบเข้ามหาลัย สองคุณนายก้อมาส่งลูกชายสุดที่รักเข้าห้องสอบ พร้อมดูแลทั้งร่างกายและจิตใจลูกชายทั้งสองด้วยกัน จนผ่านไปหนึ่งเดือนผลสอบออกมา ไป๋ลั่วชวนได้ที่1ในสายวิทย์ หมี่หยางได้ที่1ในสายศิลป์ สร้างความยินดีแก่สองตระกูลมากๆ ไป๋ลั่วชวนเลยถือโอกาสที่ไม่ต้องเข้าเรียนชั้นม.6แต่รอเปิดเทอมมหาลัย ชวนหมี่หยางกลับเมืองซานไห่ไปอยู่กับเหล่าผู้อาวุโสดีกว่า หมี่หยางตกลงเพราะจะได้กลับไปเล่าเรื่องให้ปู่หมี่หงฟังด้วย ปู่หมี่หงดีใจที่หมี่หยางสอบได้ที่1แถมยังได้ทำงานที่ชอบ หมี่หยางโชว์รูปศาสตราจารย์จาง เลยทำให้ปู่หมี่หงจำได้ ว่าเขาคือคนที่ฝากซ่อมหนังสือเก่าเมื่อนานมากแล้ว ได้เวลาคืนหนังสือให้เจ้าของพอดี เลยฝากหนังสือให้หมี่หยางเอาหนังสือไปคืนศาสตราจารย์จางสะเลย
แต่ฝั่งไป๋ลั่วชวนกลับพบว่าปู่ไป๋เป็นมะเร็งกะเพาะ แถมแอบไปรักษาไม่ยอมบอกคนในบ้านรู้ เพื่อจะให้สัญญากับปู่ไป๋ ว่าเขาจะรีบเรียนจบเพื่อออกมาตั้งบริษัทตัวเอง จะพิสูจน์ให้ปู่ได้เห็นเขาประสบความสำเร็จ ปู่ไป๋เองต้องพยายามเข้ารับการรักษา จะได้มีชีวิตยืนยาวจนเห็นความสำเร็จของหลานชายสุดที่รัก
ปู่ไป๋น่ารักมากเลย ปู่เขารู้เรื่องหลานชายรักหมี่หยางมาก ปู่ไป๋ไม่ได้ห้ามที่สองคนจะรักกัน แต่ขอให้ไป๋ลั่วชวนอย่าแตะต้องหมี่หยางจนกว่าจะบรรลุนิติภาวะก่อน (กลัวหลานชายตัวเองจะอดใจไม่ไหวไปปล้ำหมี่หยางมากกว่า555)
ไป๋ลั่วชวนตั้งใจจะเรียนให้จบเร็วกว่าเดิม(นี่เพิ่งสอบเข้ามหาลัยเองนะ) แล้วยังลงทุนทำบริษัทร่วมกับไป๋ปินที่เป็นญาติผู้พี่จากตระกูลไป๋อีกคนในเมืองจิง เขาแอบทำงานลับหลังแม่ไป๋ ไป๋ลั่วชวนใช้เงินทุนตัวเอง และก้อรวมเงินเก็บส่วนตัวหมี่หยางที่ก็ยกให้ไป๋ลั่วชวนดูแลตลอด ให้เอาเงินก้อนนี้ไปใช้ ไป๋ลั่วชวนให้เจ้าไห่เซิงกับฝูฉีเซิงมาเมืองจิง เพื่อมาทำงานให้เขาแต่ก้อสนับสนุนให้ฝูฉีเซิงได้เรียนด้วยทำงานไปด้วยแฮ๊ปปี้ทุกฝ่าย ส่วนเจ้าไห่เซิงตกซ้ำชั้นมาสองปีไม่สนใจจะเรียนละ เลยเป็นมือขวาทำงานให้ไป๋ลั่วชวน
หมี่หยางตัดสินใจอยู่หอมหาลัยหนึ่งปี แต่จะกลับไปอยู่ที่คอนโดที่แม่ไป๋ซื้อให้ไปลั่วชวนอยู่ทุกวันหยุด ปู่ไป๋เองก้อจะมารักษาตัวที่โรงพยาบาลเมืองจิง รักษาเสร็จแล้วจะมาพักผ่อนต่อที่คอนโดนี้ด้วย เด็กสองคนนี้ก้อจะได้ค่อยดูแลปู่ไป๋ได้
เวลาผ่านไปอีกสองปี วันนี้เป็นวันเกิดหมี่หยางอายุสิบแปดแล้ว….ว ไป๋ลั่วชวนคาดหวังว่าหมี่หยางจะบินมาหาเขา แต่รอจนดึกจนอารมย์เสีย แต่ในที่สุดหมี่หยางก็มา…ฉลองผ่านความเป็นผู้ใหญ่สมใจพี่ไป๋เขาละ (แบบพระเอกศึกษามาเป็นอย่างดีทั้งคลิปทั้งหนังสือ จนหมี่หยางอยากลบไฟล์ในคอมไป๋ลั่วชวนทิ้งให้หมด5555 ไป๋ลั่วชวนให้ของขวัญวันเกิดหมี่หยางเป็นรถซูปเปอร์คาร์ (พี่ไป๋โคตรป๋าเลย) แต่หมี่หยางอยากได้กล้องถ่ายรูปไว้ใช้ทำงาน สรุปได้ทั้งสองอย่าง5555
ช่วงนี้ไป๋ลั่วชวนเปล่งประกายจนไปเข้าตานักธุรกิจใหญ่ตระกูลอู๋ ซึ่งเขามีลูกสาวสวยจนอยากมาทาบทามให้ไป๋ลั่วชวนไปเป็นลูกเขย แต่โชคร้ายที่อู๋ซวนฝ่ายหญิงก้อแรงไม่แพ้ไป๋ลั่วชวน หลังปะทะฝีปากเสร็จ นางก็ชิงหนีไปดูงานจัดแสดงพิพิธภัณฑ์ที่ทีมของหมี่หยางกำลังจัดแสดงพอดี เพราะนางเป็นนักออกแบบจิวเวลรี่ หมี่หยางที่คอเจ็บเพราะพี่ไป๋ แต่ต้องเป็นคนพาอู๋ซวงไปชมตามคำสั่งหัวหน้าทีม เลยใช้วิธีพาชมแบบเงียบๆๆไปซึ่งทำให้อู๋ซวงประทับใจ ที่ครั้งนี้ไม่มีคนมาตอแยนาง ไม่มาวุ่นวายพูดมากกับนางเหมือนปกติ และตระกูลอู๋ก็เป็นสปอร์เซอร์ใหญ่ให้กับพิพิธภัณฑ์แห่งนี้ด้วย เลยทำให้ความสัมพันธ์ของหมี่หยางกับอู๋ซวงดีจนนับเป็นเพื่อนได้
ชีวิตผ่านไปด้วยดี ไป๋ลั่วชวนเรียนจบก่อนหลักสูตรหนึ่งปี ส่วนแม่ไป๋รู้เรื่องบริษัทของไป๋ลั่วชวนที่เติบโตอย่างดี เลยจิกให้ไป๋ลั่วชวนกลับมาสำนักงานใหญ่ เพื่อวางตัวเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งต่อจากแม่ไป๋ ส่วนคุณอู๋ยังคงพยายามตื้อให้ไป๋ลั่วชวนไปเดตกับลูกสาวตัวเอง555 จนหมี่หยางใกล้จะครบอายุยี่สิบสองแล้ว ไป๋ลั่วชวนอยากจับจองหมี่หยางให้แต่งงานมาเป็นคนของตัวเองไวๆ เลยไปออกแบบแหวนคู่ แต่ว่าเจอะคำวิจารณ์ของอู๋ซวงจนเสียกำลังใจ ในขณะเดียวกันหมี่หยางเองก้ออกแบบแหวนแต่งงานเอง พออู๋ซวงมาเห็นก้อช่วยคอมเม้นและอาสาจัดการทำแหวนให้ เพราะนางมีสตูดิโอของตัวเอง
แต่นางก็มาขอร้องให้หมี่หยาง ให้ไปเป็นติวเตอร์สอนลูกสาวของแฟนหนุ่มใหญ่ที่นางกำลังทำแต้มจีบเขาอยู่ คือจะให้หมี่หยางไปสืบว่าลูกสาวแฟนชอบไม่ชอบอะไร นางจะได้ขยันทำแต้มต่อนะ555 หมี่หยางตกลงไปสอน สรุปกลับพบว่าเด็กสาวคนนั้นเป็นลูกสาวของจานหรง คนที่เคยมาชวนให้หมี่หยางไปสอนตีเทนนิสให้ลูกสาวนะเอง
ใกล้ถึงวันหยุดปิดเทอมฤดูหนาว ไป๋ลั่วชวนพาหมี่หยางมาเดินแถบบ้านเก่าหลังหนึ่ง แล้วเปิดบ้านเข้าไป พร้อมมอบกุญแจบ้านที่ใส่ห่วงวงแหวนไว้เพื่อสวมลงนิ้วมือหมี่หยาง ส่วนกุญแจอีกดอกหมี่หยางก็สวมห่วงกุญแจให้ไปลั่วชวน และบ้านหลังนี้คืออดีตร้านรับซ่อมหนังสือเก่าอี้ซานถัง ที่ปู่หงเคยให้หมี่หยางมาตามหาคนเก่าคนแก่ที่ร้านนี้ แต่ร้านนี้โดนขายไปหลายมือแล้ว แต่ไป๋ลั่วชวนตามซื้อกลับมา พร้อมซื้อป้ายร้านอี้ซานถังมาจากทายาทของร้านนี้ด้วย เพื่อมอบให้หมี่หยางดูแล(โคตรจะซึ้งเลย ป๋ามาก..ก) หมี่หยางดีใจมาก ไป๋ลั่วชวนบอกว่าในเมื่อตามหาคนไม่เจอะ เราก็ตั้งร้านรอคนมาหาก็ได้นิ(ฉลาดด้วย รวยด้วย มันดีแบบนี้เอง)
แต่เมื่อทั้งสองคนกลับเมืองซานไห่กลับพบว่าปู่ไป๋อาการหนักมาก ทั้งคู่รีบไปโรงพยาบาล ก็พอดีปู่ไป่เพิ่งออกมาจากห้องผ่าตัด ทั้งคู่รอจนปู่ไป๋ฟื้นได้สติ พอปู่ไป๋เห็นทั้งคู่มาถึง ก็จับมือหลานชายคนโปรดจับมือทั้งคู่ซ้อนกัน ไป่ลั่วชวนร้องไห้หนักมาก หมี่หยางหยิบเอาแหวนแต่งงานมาสวมให้ไป๋ลั่วชวน แล้วสัญญาต่อหน้าปู่ไป๋ว่าเขาทั้งคู่จะอยู่รักกันดูแลกันเป็นอย่างดี ปู่ไป๋ดีใจ แต่ว่าฉากมะกี้แม่ไป๋ดันมาเห็นพอดี แต่ว่าปู่ไป๋ชิงพูดตัดหน้าว่าเด็กทั้งสองเหมาะสมและทั้งคู่เป็นคนดี แม่ไป๋ได้แต่เงียบไม่สามารถขัดใจปู่ไป๋ได้ หมี่หยางได้แต่ถอยออกมาก่อนให้แม่ไป๋ได้คิดทบทวน ส่วนไป่ลั่วชวนหลังส่งหมี่หยางแล้วก็ไปค่อยดูแลปู่ไป๋ ในที่สุดแม่ไป๋ก็คิดตก ว่าที่จริงตัวการหลักน่าเป็นลูกชายตัวเองแหละ ที่เป็นคนพาให้ลูกคนอื่นที่ดีๆมาเสียคน ตอนนี้รอจัดการแค่พ่อไป๋ลั่วชวนที่กะลังกลับมา แล้วก็เป็นเรื่องจนได้เพราะปกติพ่อลูกคู่นี้ตีกันตลอด ยิ่งพ่อไป๋ยังไม่ทันจะรู้เรื่องอะไร เจอะหน้าลูกชายก็จะให้ไปนัดดูตัวกับลูกสาวเพื่อนนายพล เลยเจอะไป๋ลั่วชวนสวนว่ามีแฟนแล้วเป็นผู้ชายด้วย บ้านแทบแตก
ส่วนบ้านหมี่หยางที่รอพ่อหมี่กะแม่หมี่มาเมืองซานไห่ หมี่หยางก็เริ่นๆว่าเขามีแฟนแล้ว และกำลังจะพามารู้จัก แม่หมี่ดีใจแวะซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้หมี่หยางพ่วงซื้อให้ไป๋ลั่วชวนไปด้วยเลย55 วันรุ่งขึ้นที่บ้านคุณยาย ที่ครอบครัวตระกูลเฉิงกลับมารวมตัวทำอาหารเตรียมฉลองวันปีใหม่ หมี่หยางเตรียมพร้อมรอไป๋ลั่วชวนมาถึง ก็พาไปคุยกับแม่หมี่กะพ่อหมี่ที่ห้อง พอสารภาพว่าไป๋ลั่วชวนคือแฟนที่หมี่หยางจะแนะนำ พ่อหมี่ก้อตกใจเสียงดัง หมี่หยางคว้ามือไป๋ลั่วชวนวิ่งหนีพ่อหมี่ไปหาปู่หมี่หงทันที555
พ่อหมี่มาถึงบ้านปู่หมี่หง ก็เจอะปู่หมี่หงยืนขวางบังหลายชายไว้ พ่อหมี่ร้องฟูมฟายผักกาดขาวโดนโจรขุดไปแล้ว แถมยังเป็นผู้ชายท้องไม่ได้ เลยเจอะปู่หมี่หงสั่งคุกเข่า ฐานพาดพิงถึงย่าหมี่หยางที่ก็ไม่สามารถท้องได้ แล้วแกลังสั่งให้หมี่หยางเข้าห้องแล้วเจอะไม้ฟาดลงหมอน ให้หมี่หยางร้องโหยหวนโชว์พ่อหมี่ข้างนอก555 ส่วนพ่อหมี่เจอะนั่งคุกเข่านอกบ้านไป จากนั้นหมี่หยางก้อหนีพ่อหมี่ไปหลบที่บ้านตระกูลไป๋แทน
ที่บ้านตระกูลไป๋ ปู่ไป๋ฟื้นตัวได้ดี แข็งแรงขึ้นมากแล้ว พ่อไป๋เจอะทั้งแม่ไป๋กับปู่ไป๋กดดันให้ไปนอนเรือนหลังเล็กคนเดียว ฐานเสียงแตกเรื่องแฟนของไป๋ลั่วชวนไห้
วันขึ้นปีใหม่ คุณยายให้หมี่หยางพาไป๋ลั่วชวนมากินข้าวด้วย คุณยายทันสมัยมาก ยอมรับได้ที่เรื่องเด็กสองคนรักกันชอบกัน จากนั้นหมี่หยางไปเยี่ยมปู่หมี่หง เพื่อคุยเรื่องราวต่างๆที่หมี่หยางทำมาแถมเรียนใกล้จบแล้ว และตอนนี้นี้หมี่หยางดูแลร้านอี้ซานถังตอนนี้ ปู่หมี่หงได้ยินก็ดีใจ และปล่อยวางเรื่องในอดีตได้แล้ว เลยบอกว่าต่อไปนี้เขาไม่มีอะไรจะสอนหมี่หยางแล้ว หมี่หยางไม่ต้องมาหาเขาแล้วนะ หมี่หยางเสียใจมากไม่อยากจากปู่หมี่หงไป เลยแอบมาดูปู่หมี่หง เห็นปู่หมี่หงนั่งยิ้มคุยกับรูปย่าของเขา(ปู่หมี่หงโคตรรักเดียวใจเดียวจริงๆ...เรื่องนี้พิมพ์คำว่าซึ้งเปลื้องมาก)
ก่อนที่สองบ้านจะกลับเมืองเซี่ยงไฮ้หลังจบงานฉลองปีใหม่ ครอบครัวของทั้งสองกันก็มานั่งกินข้าวพบเจอะกันที่บ้านตระกูลไป๋ พ่อไป๋หลังโดนปู่ไป๋อบรมแล้วก็คิดตก รับหมี่หยางเป็นลูกชายบุญธรรมเพิ่มอีกคน พ่อหมี่ก้อกัดฟันรับลูกชายเพิ่มเข้าบ้านอีกคน555 หมี่หยางมอบเครื่องประดับสุดหรูจากฝีมืออู๋ซวง มอบให้แม่ไป๋กับแม่หมี่คนละชุด สองครอบครัวชื่นมื่นหลังปลงตกกันหมดละ555
หมี่หยางกลับมาก็เร่งทำวิทยานิพนธ์ให้เสร็จ ปู่หมี่หงก็ทยอยส่งหนังสือโบราณที่ซ่อมแล้วมาให้หมี่หยางใส่ร้านอี้ซานถัง จนถึงฤดูใบไม้ผลิ มีพัสดุจากปู่หมี่หงส่งมาถึงมือหมี่หยาง พอแกะออกมาเป็นเครื่องมือประจำตัวของปู่หมี่หง หมี่หยางรู้สึกถึงลางร้าย ก็มี่โทรศัทพ์ด่วนมาตามหมี่หยางกลับเมืองซานไห่ เพื่อจัดการงานศฟปู่หมี่หง คุณยายพยายามปลอบหมี่หยางที่เสียใจมาก ว่าปู่หมี่หงไปแบบสงบมาก ในบ้านหลังน้อยในป่าไม้หอมที่ออกดอกผลิบาน แกหลับไปด้วยชุดที่ดีที่สุดบนเตียงหลังนั้น….โคตรซึ้งอีกละ แบบปู่หมี่หงทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับย่าจริงๆ สั่งสอนหมี่หยาง แล้วใช้ชีวิตดีๆมานานหลายปี จนถึงวาระสุดท้ายของชีวิตเพื่อจะได้ไปหาย่าตามสัญญา เฮ้อ…ซึ้งอีกละ
หมี่หยางสะเทือนใจจนป่วยใจเรื้อรังเป็นเดือนกว่าจะหาย ดีที่มีไป๋ลั่วชวนอยู่เคียงข้างตลอด แถมสองครอบครัวก็ยอมรับความสัมพันธ์ของทั้งคู่อีก....
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น